Wachten, wachten, wachten

De ondertekening van ons contract, enkele weken geleden, is goed vastgelegd. Terwijl voorzitter Fred Kappinga zijn handtekening zet, kijkt Hans nauwlettend toe. Bestuurslid Jan Wessels en officemanager Emile Leung fotograferen het moment, samen met Zmnako Karem die ondertussen zorgt voor voldoende licht. Carolien is niet in beeld, maar heeft wel het winnende plaatje geschoten. Symbolisch ook: alles werkt mee aan eenzelfde doel. We hebben met elkaar gevierd dat we uiteindelijk een formele aanstelling hebben bij ICP.

Wachten is niet altijd gemakkelijk, maar het kan je enorm helpen als je het leert. Voor ICP betekent het dat dingen goed zijn uitgezocht. We weten nu wat de beste werkconstructie is en daar staat onze handtekening inmiddels onder. En het is nog origineel vastgelegd ook!

Wachten hebben we vooral ook in geestelijke zin geleerd. Toen we in Veenendaal startten met ICF was dat omdat we sterk de indruk hadden dat de Heer ons daarvoor riep. Als je dan naar Rotterdam verhuist als pionier en kerkplanter, loop je het risico gewoon weer zoiets te gaan doen. Maar dan zonder er specifiek voor geroepen te worden.

We zijn uit Veenendaal vertrokken uit een heel drukke periode: overdracht ICF, fulltime steun voor achterban organiseren, verhuizen, inwerken bij ICP en de kinderen begeleiden. Alsof je met 160 over de snelweg in Duitsland raast en dan ineens een dorp binnenrijdt, waar de snelheid 50 of 30 km. per uur is.

De eerste 1,5 jaar zei de Heer tegen ons, telkens als we vroegen met welk doel we in Rotterdam waren: doe nou maar rustig aan. Bouw ICP op, investeer in je kinderen, leer de stad kennen en knap je huis op. Dat is al meer dan genoeg!

We hebben gewacht op Gods aanwijzing voor een volgende stap. Tijdens de high tea zullen we delen wat die inhoudt. Het bevestigt in elk geval wat Visje stelt: wie Jezus wil volgen, moet Hem wel laten voorgaan!