Een nieuwe Vriend

Iedere twee weken worden wij verrast door een bijzonder stel mensen. Ze noemen zichzelf ‘de ploeg’. Komen rond half zes met veel enthousiasme binnen en verwelkomen ons met recepten van de Lidl, uitgeknipte puzzels uit de plaatselijke krant, plaatjes van ballerina’s voor Roos, iets lekkers voor na de maaltijd en zelfs hond Puck wordt niet vergeten, waardoor er tegenwoordig geen handtas meer veilig is voor haar nieuwsgierige, natte neus.

Rond zes uur schuiven ze aan voor een lekkere maaltijd. De meesten ploeggenoten zijn autochtone Rotterdammers, die nog niet zo lang geleden het Evangelie hebben gehoord en Jezus in hun hart hebben gesloten. Ze stellen de meest prachtige vragen en praten eerlijk en open over hun leven.

Zo is een klein half jaar geleden ook 'Neeltje' aangeschoven (niet haar echte naam). Ze was, toen ze bij ons kwam, net voor de tweede keer weduwe geworden en ze werd meegenomen door haar buren, 'Kees en Nel' (ook niet hun echte namen), die heel enthousiast waren over de Alpha-cursus en zo bij de ploeg betrokken zijn geraakt.

Meestal eet Neeltje lekker mee en luistert aandachtig naar de bijbel-verhalen die ze hoort. Maar op een keer zei ze: "Zoals jullie geloven kan ik het niet hoor. Ik wil het wel, maar het lukt me niet." "Weet je Neeltje" zeiden we, "dat is helemaal niet erg. Kom gewoon mee, luister en stel alle vragen die je hebt."

Een half jaar later wil ze de deur uitgaan en, terwijl ze mij gedag kust, zegt ze: "Weet je Carolien, ik ben nu ook christin!" Mijn ogen worden vochtig en mijn hart maakt een sprongetje, terwijl ik aan Neeltje vraag: "Maar Neeltje, hoe dan?" "Nou," zegt ze, "ik heb Jezus nu in mijn hart gevraagd en ben zó blij. Het is helemaal veranderd voor mij."

Uit haar handtas komt voorzichtig een klein notitieboekje tevoorschijn, waarin ze me wat verlegen deze zin laat lezen: ‘Ik heb een nieuwe vriend. En zijn naam is Jezus!’