Een dolle dinsdagavond

De ploeg komt weer bijeen, onze buurt-huisgroep rond de tafel. Carolien is ziek en ouwe Gerrit kan niet komen vanwege zijn stoppen-met-roken-cursus. Maar zijn buurvrouw is nieuwsgierig naar onze bijbelstudies, en dus dekken we de tafel voor z’n dertienen. Terwijl de roti binnenkomt, wordt er aangebeld: “Dirk is gevallen”. En zo raap ik, twee huizen verderop, mijn 94-jarige buurman van de vloer. “Ik heb een nieuwe sneeuwschuiver staan”, zegt hij dankbaar. “Die mag je hebben.”

Terug in huis heeft hond Puck net een bot van de jonge Gerrit gekregen, zó groot dat ze ervoor terugdeinst. Als ik het, vanwege de enorme stank, naar buiten gooi, gaat ze er toch achteraan. Daar staat dezelfde Gerrit bij de vijver. Hij heeft een prachtige, nieuwe vis uitgezet – een cadeautje voor ons. Maar ‘Vlekkie’, zoals Rhodé ‘m noemt, lijkt geen lang leven beschoren. Hij zwabbert door het water op zoek naar warmte of zuurstof – we weten het eigenlijk niet.

Als na de roti ook de taart van jarige Piet op is, begint Hans zijn verhaal. “God reageert op onze gebeden net als een stoplicht. Groen is ‘ja’, rood is ‘nee’ en oranje is ‘wacht’. Dat zie je terug in de drie gebeurtenissen die Markus beschrijft in hoofdstuk 5 van zijn evangelie. De bevrijdde man in Gadara mag niet met Jezus mee; het licht is rood. De vrouw die bloed verliest wordt direct genezen; het licht is groen. De leider van de synagoge moet wachten; het licht is oranje.”

Ondertussen valt Gerrit met vijverrand en al in het water, gedeeltelijk dan. De mouwen van zijn jas zijn helemaal doorweekt als hij Vlekkie probeert te vangen. Onze buurman, een Duitstalige Turk, praat over de schutting mee. Maar Gerrit verstaat er helemaal niks van en Rhodé komt vragen of ik kan komen. “Nee, nu even niet.” Het licht is rood.

Wij praten nog wat door. De verhalen zijn onbekend. Maar de vrouwen weten wel dat je vroeger, tijdens je menstruatie, bepaalde gerechten niet mocht klaarmaken. “Wat zal die vrouw uit het verhaal, 12 jaar lang, in een isolement hebben geleefd”, reageert Ria. “Dat herken ik ook. Maar dankzij Jezus ben ik vrij!”

We bidden - Gerrit blijft nog in de tuin - voor een zieke zus, een moeilijk huwelijk, nieuw werk. “Ik hoop dat ik er iets van heb geleerd” zegt de één. “Dank U voor deze mooie avond”, bidt de ander. En de buurvrouw van ouwe Gerrit vraagt of ze de volgende keer weer mag komen. Het was een dolle dinsdagavond, maar wat hebben we genoten. De Heer zelf in ons midden, als de goede gastheer van Psalm 23. Samen proeven en smaken dat God goed is!

En de vis? Die heeft vijf dagen vrolijk rond gezwommen… tot hij, als enige in een volle vijver, door een reiger is opgegeten.