Voor ons zit het komende jaar vol uitdagingen. Niet alleen het werk van ICF Veenendaal overdragen en per 1 juli 2017 beginnen bij ICP, maar ook verhuizen. We willen graag naar Rotterdam, maar weten (nog) niet hoe.

Op mijn bureau ligt een half opgevreten boek. De kaft is er helemaal af, evenals de eerste 14 bladzijden. Onze hond Puck kreeg het te pakken, alweer bijna een jaar geleden. Ze had er flink in zitten happen. Maar vanaf hoofdstuk 1 is het toch nog te lezen.

“Maatschappelijk werkers in het asielzoekerscentrum zijn verdacht, omdat ze onderdeel van ‘het systeem’ kunnen zijn. Maar de kerk ziet belangeloos naar vluchtelingen om; zij delen liefde en genade.” Woorden van Oleg, die 25 jaar geleden als Russische migrant in Duitsland arriveerde.

Het moet wel een dolkomisch moment geweest zijn voor Carolien en de ICF-ers die erbij waren: ik die in een keurig zwart pak de consistorie van de Syrisch orthodoxe kerk binnenloop en er met een witte toga en kleurige sjerp weer uit kom wandelen.

Afgelopen zondag. Ik preek in de Regenboog. Een donkere man in pak zit aan de zijkant van de zaal. We luisteren naar Lukas 4. Jezus komt in de synagoge van Nazareth, een dorp zo groot als Overberg. Hij is daar opgegroeid en zijn voormalige dorpsgenoten vragen om een wonder: "Doe eens hier wat je eerder hebt gedaan in Kapernaum!" 

Het is een onvergetelijke reis geworden. In tien dagen hebben we heel wat nieuwe ervaringen opgedaan. Al onze zintuigen zijn geprikkeld!

We gaan vandaag proberen om bij de zus van onze Marokkaanse vriendin uit Veenendaal te komen. Terwijl we ons ontbijtje eten – boter, kaas en eieren, olijven, brood en koffie, dat alles voor 1,5 Euro p.p. – appen we met Nederland. "Rijd vanaf Al Hoceima richting Nador tot bezinestation Afriquia en wacht daar om 13 uur op mijn zwager. Hij zit dáár óf in de moskee ernaast." 

We zijn vandaag van Oujda naar Fez gereden. Dat ging goed op tijd. De trein van 8 uur 's morgens bracht ons in zes uur naar Fez, 350 km. verderop. Je hebt dan al snel een praatje. Een beetje Frans, Engels, gebarentaal en gewoon blijven lachen. De meeste mensen vinden het leuk als je probeert om Darija, Marokkaans Arabisch, te spreken. 

De Boliviaanse pastor kijkt me met grote ogen aan. “Maar, dit ís mijn werk”, zegt hij. Het maakt indruk, zes jaar geleden. Carolien en ik zijn met Compassion mee op reis. We bezoeken projecten in Bolivia en Peru. Nu staan we in een groot gebouw. Driehonderd kinderen komen er drie keer per week. Allemaal uit de buurt van de kerk. Sommigen bezoeken ‘s zondags de dienst. Anderen komen alleen voor goede voeding en onderwijs over gezondheid. Er worden veel Bijbelverhalen gedeeld. De pastor is altijd aanwezig.

Afgelopen zondag 22 mei 2016. Er wordt in tal van kerken stilgestaan bij vervolging van christenen wereldwijd. Ik preek zelf naar aanleiding van Matteus 5:10-12, waar Jezus zegt dat we ons mogen verheugen als er tegenstand komt: het is een waar bewijs van echtheid van ons geloof en een geweldige herinnering aan de beloning die wacht. 

“Dat is niet waar!” Tijdens de trainingsdag van stichting Gave krijg ik van een deelnemer te horen dat mijn verhaal over zijn land Eritrea absoluut niet klopt, of tenminste eenzijdig is. Te midden van de groep laat hij me weten dat het allemaal wel meevalt. En het met Noord Korea vergelijken is al helemaal onjuist!

"Ik zoek mijn toevlucht tot jou Almachtige, Eeuwige Heer van de dageraad, Heer van de mensen, Koning der mensen. Omdat jij me beschermt tegen het kwade. Het kwade dat in mijn hart fluistert. Het kwade dat in mijn donkerte zich verspreidt. Het kwade dat door zijn inblazingen mijn ziel poogt te ontbinden. Ik ben bang voor de onzekerheid van dit bestaan. Deze nieuwe wereld heeft nog geen vorm. Ik begeef me in een tussenland, op zoek naar een nieuw zijn." 

Respect, respect, voor alle vrouwen die dagelijks hun hoofddoek omknopen! Respect en een diepe buiging! Maar wát lastig voor een Westerse vrouw die gewend is aan los haar rond haar gezicht, die gewend is 's morgens in de spiegel te kijken en te bedenken: "Doe ik een vlecht? Steek ik mijn haar op? Of kam ik het uit en laat ik het loshangen?" Op die ene bad-hair-day in de maand na dan.

Met een brede glimlach op zijn gezicht komt daar Mohammed aangereden. Dat moet hem zijn: jaar of 50, djellaba aan, Marokkaanse muts op zijn bebaarde hoofd. Op de scooter rijdt hij vóór. Langs de voet van de Rifbergen, met uitzicht op de Middellandse Zee, over een kronkelweg en tussen stenen huizen door.

Als je door de nauwe straatjes van de medina (= oude stadsdeel) in Fez zwerft, heb je binnen de kortste keren een 'gids' aan je broek hangen. Meestal zijn het jongens van een jaar of twaalf. Ze lopen een tijd met je mee, praten in allerlei talen, tot ze op de goede golflengte zitten, en hopen dan op een paar dirham. Meestal bedanken we ze drie keer met shokran, merci en no thanks voordat ze afdruipen.