Na Caroliens eerste fiets wordt, een tijdje geleden alweer, ook haar tweede fiets gejat. Dat gebeurt opvallend brutaal. De eigenaar van het huis naast ons en de nieuwe huurder, Turkse mannen, zien iemand aan Caroliens fiets rommelen. Ze gaan ervan uit dat het Hans is en knopen een praatje aan. “Hoe gaat het ermee?” “Goed”, antwoordt de man bij de fiets. “Heb je die Rode Kruisbus nog steeds?” “Ja, die staat in de straat hierachter.” En lukt het met de verbouwing?” “Zeker, dat gaat prima.”

Pff, wat een ochtend!

Ik ben er, volgens afspraak, stipt om 10 uur. Met mijn Hollandse hoofd is het wel spannend bij deze Afrikaanse knipster op de hoek van onze straat. Kan ze wat met mijn blonde lokken? Als ik 5 minuten zit, komt er een jonge vrouw binnen die rustig een boek gaat lezen. Een half uur later besluit ik Roos te vragen om ook het mijne even langs te brengen.

Hoe gaat dat nou in z’n werk? Hoe burger je snel en niet al te opzichtig in? Met een bord om je nek rondlopen – “ik ben nieuw, kom je bij mij op de koffie?” – is niet de beste oplossing. Vandaag ben ik even in onze straat, waar ik over een paar dagen woon. Ik voel me lichtelijk overdressed in mijn chique jumpsuite met colbertje en hoge hakken. Als ze mij maar niet aanzien als deurwaarder ofzo!

Voor ons zit het komende jaar vol uitdagingen. Niet alleen het werk van ICF Veenendaal overdragen en per 1 juli 2017 beginnen bij ICP, maar ook verhuizen. We willen graag naar Rotterdam, maar weten (nog) niet hoe.

Op mijn bureau ligt een half opgevreten boek. De kaft is er helemaal af, evenals de eerste 14 bladzijden. Onze hond Puck kreeg het te pakken, alweer bijna een jaar geleden. Ze had er flink in zitten happen. Maar vanaf hoofdstuk 1 is het toch nog te lezen.

“Maatschappelijk werkers in het asielzoekerscentrum zijn verdacht, omdat ze onderdeel van ‘het systeem’ kunnen zijn. Maar de kerk ziet belangeloos naar vluchtelingen om; zij delen liefde en genade.” Woorden van Oleg, die 25 jaar geleden als Russische migrant in Duitsland arriveerde.

Het moet wel een dolkomisch moment geweest zijn voor Carolien en de ICF-ers die erbij waren: ik die in een keurig zwart pak de consistorie van de Syrisch orthodoxe kerk binnenloop en er met een witte toga en kleurige sjerp weer uit kom wandelen.

Afgelopen zondag. Ik preek in de Regenboog. Een donkere man in pak zit aan de zijkant van de zaal. We luisteren naar Lukas 4. Jezus komt in de synagoge van Nazareth, een dorp zo groot als Overberg. Hij is daar opgegroeid en zijn voormalige dorpsgenoten vragen om een wonder: "Doe eens hier wat je eerder hebt gedaan in Kapernaum!" 

Wat doe je als je iemand anders ziet lopen met jouw gestolen fiets? Veel tijd om over die vraag na te denken heb ik niet. Samen met Roos en Rhodé doen we het Zuidplein aan. “Ik zal eens een paar foto’s maken van fietsen die steeds kleiner worden”, zeg ik tegen de meiden. En we vermaken ons met plaatjes schieten. Eerst een fiets zonder zadel – dat had Samuel ook al eens meegemaakt toen het zitgedeelte van zijn fiets was gejat. Dan een fiets zonder voorwiel. En vervolgens één zonder voorwiel, stuur, pedalen en voorvork. Tot er alleen nog maar een hangslot aan de paal ligt. In Rotterdam wordt je fiets gejat, ineens of onderdeel voor onderdeel.

“Halleluja, prijs de Heer!” Haar beide handen schieten in de lucht als de auto weer begint te pruttelen. Gisterenavond zien we de lampen van haar karretje langzaam uitgaan op de parkeerplaats voor ons huis. Maar van wie is die auto? Carolien doet navraag, maar de buren weten van niets…

De overdracht van ICF is begonnen! Het nieuwe voorgangersechtpaar Cees en Mirjam Molenaar worden in april, mei en juni ingewerkt. Een mooie tijd waarin alle facetten van het werk in de afgelopen jaren voorbij komen. Begin juli vertrekken we definitief naar Rotterdam. Vóór die tijd hebben we twee momenten van afscheid waarvoor we je graag uitnodigen.

De Boliviaanse pastor kijkt me met grote ogen aan. “Maar, dit ís mijn werk”, zegt hij. Het maakt indruk, zes jaar geleden. Carolien en ik zijn met Compassion mee op reis. We bezoeken projecten in Bolivia en Peru. Nu staan we in een groot gebouw. Driehonderd kinderen komen er drie keer per week. Allemaal uit de buurt van de kerk. Sommigen bezoeken ‘s zondags de dienst. Anderen komen alleen voor goede voeding en onderwijs over gezondheid. Er worden veel Bijbelverhalen gedeeld. De pastor is altijd aanwezig.

Afgelopen zondag 22 mei 2016. Er wordt in tal van kerken stilgestaan bij vervolging van christenen wereldwijd. Ik preek zelf naar aanleiding van Matteus 5:10-12, waar Jezus zegt dat we ons mogen verheugen als er tegenstand komt: het is een waar bewijs van echtheid van ons geloof en een geweldige herinnering aan de beloning die wacht. 

“Dat is niet waar!” Tijdens de trainingsdag van stichting Gave krijg ik van een deelnemer te horen dat mijn verhaal over zijn land Eritrea absoluut niet klopt, of tenminste eenzijdig is. Te midden van de groep laat hij me weten dat het allemaal wel meevalt. En het met Noord Korea vergelijken is al helemaal onjuist!

"Ik zoek mijn toevlucht tot jou Almachtige, Eeuwige Heer van de dageraad, Heer van de mensen, Koning der mensen. Omdat jij me beschermt tegen het kwade. Het kwade dat in mijn hart fluistert. Het kwade dat in mijn donkerte zich verspreidt. Het kwade dat door zijn inblazingen mijn ziel poogt te ontbinden. Ik ben bang voor de onzekerheid van dit bestaan. Deze nieuwe wereld heeft nog geen vorm. Ik begeef me in een tussenland, op zoek naar een nieuw zijn."